Egypte is op het Afrikaanse continent het land met veruit de grootste visteeltproductie. Het grootste deel van de aquacultuurproductie bestaat uit zoetwatervissoorten. Dat deze groei kon plaatsvinden in een land waar zoetwater beperkt aanwezig is, kan opmerkelijk genoemd worden. Nog opmerkelijker wordt het als men zich realiseert dat deze groei plaatsvindt in een land waar het viskwekers verboden is van irrigatiewater gebruik te maken, tenzij het water voor een pootvisbedrijf bestemd is. Integratie van visteelt en landbouw kan tot efficiënter watergebruik leiden, en zou in een land waar zoetwater schaars is, aangemoedigd dienen te worden. Maar niet in Egypte. Dit artikel gaat over de wetten en regels die de toepassing van geïntegreerde visteelt belemmeren, en doet verslag van de resultaten van een studie die wat cijfers over het waterverbruik door geïntegreerde bedrijven boven tafel bracht.